Ten.

Moim oczom ukazał się rozwalony - jeśli można było to tak określić - salon. Krzesła połamane, doniczki z kwiatkami rozbite, szyba od tyłu domu wybita i podarte kartki i gazety, rozwalone praktycznie wszędzie.
- Jezu.. - Zakryłam usta ręką i rozglądałam się dalej, spoglądając co chwilę na Jack'a, który z zaciśniętą szczęką chodził i odgarniał gazety.
- Jack, wiesz kto to zrobił? - Nie mogłam się powstrzymać od zadania tego pytania.
- Chyba tak. - Odpowiedział krótko.
Złość w nim mogłam wyczuć nawet po drugiej stronie pokoju. Zawzięcie czegoś szukał po szufladach i półkach.
- Chodź tu. - Pokiwał głową a ja podeszłam tak, jak chciał. W ręce trzymał kawałek zdjęcia, które było nieco pomięte ale doskonale widziałam, kto znajduje się na zdjęciu.
- Widzisz? - Uśmiechnął się patrząc na kawałek papieru. - To my.
Faktycznie na zdjęciu był śmiejący się Jack i ja, wtulona w niego. Zdziwiło mnie to, że on widząc dom swoich dziadków w takim stanie przejął się znalezieniem jakiegoś 'zwykłego' zdjęcia.
Zdjęcie było robione prawdopodobnie w tym domku. Powoli ukazywała mi się jego babcia, śmiejąca się w naszą stronę i pstrykająca nam zdjęcia.
- Pamiętam to. - szepnęłam.
- Chcę, żebyś mi uwierzyła. - Spojrzał na mnie z góry mówiąc poważnie.
Podniosłam głowę do góry by ujrzeć jego świecące oczy.
- Ale ja ci wierzę Jack..
- Więc dlaczego czuję, że nie jest jak dawniej?
- Spójrz... Ja... Po prostu... - Nie mogłam dobrać odpowiednich słów. - Nie wiem. - Odpowiedziałam w końcu. Szczerze to właśnie nie wiedziałam. Straciłam pamięć, ledwo co go pamiętam, więc nie wiem, czy jestem w stanie odczuwać to, co dawniej. A nawet jeśli, to co wtedy odczuwałam? Lubiłam go? Czy może kochałam?
W końcu był moim chłopakiem.
Jake's POV
Czekałem na jej odpowiedź aż w końcu powiedziała "nie wiem". W sumie to niczego więcej się nie spodziewałem bo ją rozumiem. To ja zawaliłem, nie będzie już tak jak dawniej. Pomimo tego, nie mogę się poddać i będę o nią walczył.

Widziałem, że Elizabeth jest padnięta i potrzebuje snu, a jednak uparła się, że chce posprzątać. Chciałem nie dopuścić do tego, ale ona uparcie stała przy swoim. Jedyne, co mi pozostało, to pomóc jej. Po paru godzinach sprzątania usiedliśmy po turecku w salonie. Sytuacja była niezręczna. Prawda wyszła na jaw, co stawiało nas w jeszcze gorszej sytuacji. Jej myśli wirowały jak szalone, przez co trudno było mi wyłapać, o czym myśli.
Wpatrywałem się w nią a ona zawstydzona przez to skupiła się na swoich palcach.
- Czy wciąż czytasz mi w myślach? - Wypaliła w końcu przerywając ciszę.
- Uhh... Tak. Nie mogę tego powstrzymać. Ja po prostu to słyszę.
- Rozumiem. - Westchnęła niezadowolona.
- Wolałabyś, żeby mnie tu nie było? - zadałem to pytanie i obawiałem się, że powie tak.
- Co? Nie! - nagle wstała i przysunęła się do mnie. - Dlaczego tak myślisz?
- Mam wrażenie, że wolałabyś, żebym zniknął.
- Ale to nie prawda! To znaczy... Nie chcę byś znikał. Ja.. Ja czuję, że cię potrzebuję. Teraz dzieli nas jakaś niewidzialna przeszkoda, coś co powoli i spokojnie musimy przebrnąć, ale jednocześnie czuję, że... jesteśmy tak blisko. Jeśli mi pozwolisz, zaczekasz na mnie, to może wszystko wróci.. i będzie tak, jak dawniej.
Patrzyłem na nią jak na jakiegoś anioła. I nim była. To był mój anioł, moje światło, którego nigdy bym nie opuścił.
- Elizabeth... wiesz, że nigdy cię nie opuszczę. Na ciebie mógłbym czekać całą wieczność.